| |
Grandior quamvis ego tuque seros
exigens annos mihi saepe blandum
nomen addebas aliquod perinde ac
si puer essem |
| 5 |
meque pergebas «trochilum» vocare
vel «meam stellam», quod erat remotum
paene te coram adspiciens, fugacis
immemor aevi |
| 10 |
Canus ambobus sed erat capillus
maius et vitae spatium peractum
nec procul nobis aberat supremi
meta soporis. |
| 15 |
Sol minus fulget tua posteaquam
cara nos iussit pietas valere.
Tam mihi maestam fore nesciebam
te sine vitam. |
| 20 |
Maestus hoc dego reliquum dierum,
persequor vestigia quae recedens
pone liquisti: mihi passus idem
quam tibi, mater, |
| |
atque idem mutas iter est in umbras.
Fors ab arcanis, pia larva,
ripis filium cernis fieri propinquum
perpetuaeque |
| 25 |
pacis in regnis animi inquieta es;
fors eum servas trepidanter ut cum
primulos passus tener experiri
coeperat infans, |
| 30 |
te petiturus titubante cursu
in tuum donec gremium cadebat
Mater, adventanti itidem viro nunc
brachia pande! |
| 35 |
Clam mihi quamvis sit utrumne rursus
esse me tecum cupias an optes
ut diu (si fas) fruar hoc apricae
munere lucis. |
| |
|
| |
II |
| |
|
| 40 |
Dum precum volvo veterem libellum
quem tibi saepe in manibus videbam,
e piis elapsa repente chartis
est myosotis. |
| |
Quam diu, mater, tacitos quot annos,
aridi floris fragiles corollas
hic tuae codex animae suapte
presserat umbra? |
| 45 |
Sed color floris, licet obsoletus,
hactenus prisci memorabat horam
veris et nobis fugiente raptos
tempore caelos. |
| 50 |
Flosculi qui marginibus viarum
caerulos solvunt minimos ocellos
quosque «ne-obliviscere-me» poetae
nomine dicunt |
| 55 |
quam tibi grati fuerant! Recordor
annuum quondam rediisse festum,
omnibus Sanctis quod agunt Novembres
rite Calendae: |
| 60 |
urbis in xystis volucres cadebant
ultimae frondes, cavus insonabat
ventus autumni penetrans opaca
voce caminos |
| |
tuque de Sanctis puerum docebas:
«Plurimos caelum numerat Beatos
prorsus ignotos hodiernaque illos
lux veneratur. |
| 65 |
Non eos arae celebres honorant,
non in antiquis tabulis eorum
vultus est pictus : periere nullo
nomine noti. |
| 70 |
Hos, per obscurum quibus usquequaque
vita transmissa est, Deus inter ipsos
maximos Sanctos recipit suoque
lumine cingit. |
| 75 |
Surdus est mundus neque comprehendit
et rogat quidnam iuvet haec avara
gaza virtutum sine teste clamque
corde sepulta. |
| 80 |
Hoc Creatorem roget Universi
qui polos astris etiam irrepertis
sparsit et multo taciturna tesqua
flore colorat: |
| |
Ille scit quare myosotidis flos
nemini visus vacuis in oris
proferat laetum decus usque donec
emorietur». |
| |
|
| |
III |
| |
|
| 85 |
Nesciens de te tamen explicabas
tuque eras vero myosotis illa,
tu Dei laete capiens sub alto
pectore dona. |
| 90 |
O, tuam semper, veneranda mater,
audio vocem; mihi fatur et nunc
dum suburbanis nitido vagatus
vespere campis |
| 95 |
amnis in ripa moror. Et repente,
aequor undarum fugativa radens,
findit alcedo fluvialis(1) ala
praepete lucem. |
| 100 |
Qua sita longe ex latebra (smaragdus
caerulans pingit rapidum volatum,
subrubet pectus) venit illa? quarum
nuntia rerum |
| |
quas cor ignorat licet auguretur?
Missane est a te pluvios ut eius
pluma fulgescens memoraret arcus
Elysiorum? |
| 105 |
Populi a ripis aliquid susurrant:
aureum fors hic prope adesse ramum
submonent cum quo penetrare fas est
regna beata. |
| 110 |
Si mihi, mater, placidae palumbes
arborem monstrent ubi mirus ille
clam latet ramus viridem per umbram
discolor ardens! |
| 115 |
Nam nimis velox, similis sagittae,
fūgit alcedo paribusque nitens
iuxta aquas alis petit ultimi con-
finia solis. |
| |
Fernandus Bandini |
| * Carmen hoc in Certamine Vaticano XXXXVI (an. MMIII) argenteo nomismate est honestatum. (1) alcedo fluvialis (alcedo atthis L.): Italice "martin pescatore, piombino"; Gallice "martin-pêcheur"; Anglice "King-fischer"; Germanice "Eisvogel". |
