Drodzy Bracia i Siostry! Drodzy przystępujący do bierzmowania! Witajcie!

Chciałbym poddać wam pod rozwagę trzy proste i krótkie myśli.

1. W drugim czytaniu przedstawiona została piękna wizja św. Jana: nowe niebo i nowa ziemia, a potem Miasto Święte, które zstępuje od Boga. Wszystko jest nowe, przemienione w dobro, w piękno, w prawdę; nie ma już skarg, żałoby... Jest to działanie Ducha Świętego: On nam przynosi nowość Boga; przychodzi do nas i sprawia, że wszystko staje się nowe, przemienia nas. Duch nas przemienia! Wizja św. Jana przypomina nam, że wszyscy jesteśmy w drodze do niebieskiej Jerozolimy, ostatecznej nowości dla nas i dla całej rzeczywistości, szczęśliwego dnia, w którym będziemy mogli zobaczyć oblicze Pana – owo cudowne oblicze, tak piękne oblicze Pana Jezusa – będziemy mogli być z Nim zawsze, w Jego miłości.

Widzicie, nowość Boga nie przypomina nowości świata, które wszystkie są tymczasowe, przemijają, i szuka się ich coraz bardziej. Nowość, którą Bóg daje naszemu życiu, jest ostateczna, i nie tylko w przyszłości, kiedy będziemy z Nim, ale również dziś: Bóg czyni wszystko nowym, Duch Święty przemienia nas naprawdę i chce przemienić, również poprzez nas, świat, w którym żyjemy. Otwórzmy drzwi Duchowi, pozwólmy, by nas prowadził, pozwólmy, by stałe działanie Boga uczyniło z nas nowych mężczyzn i kobiety, ożywianych miłością Boga, którą daje nam Duch Święty! Jakże byłoby pięknie, gdyby każdy z was wieczorem mógł powiedzieć: dziś w szkole, w domu, w pracy, wykonałem, prowadzony przez Boga, gest miłości w stosunku do kolegi, rodziców, osoby starszej! Jakże byłoby pięknie!

2. Druga myśl: w pierwszym czytaniu Paweł i Barnaba mówią, że  «przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego» (Dz 14, 22). Droga Kościoła, również nasza osobista droga chrześcijańska, nie zawsze jest łatwa, napotykamy na niej trudności, cierpienia. Naśladowanie Pana, pozwalanie, by Jego Duch przemieniał nasze strefy cienia, nasze zachowania niezgodne z wolą Bożą, i zmywał nasze grzechy, to droga, na której jest wiele przeszkód, poza nami, w świecie, a także w nas, w sercu. Lecz trudności, cierpienia są nieodłączne od drogi wiodącej do osiągnięcia chwały Bożej, tak jak dla Jezusa, który został wyniesiony do chwały  na krzyżu; w życiu zawsze je spotkamy! Nie należy ulegać zniechęceniu! Mamy moc Ducha Świętego, by przezwyciężać te cierpienia.

3. I tu dochodzę do ostatniego punktu. Jest to wezwanie, które kieruję do was, którzy przystępujecie do sakramentu bierzmowania, i do wszystkich: wytrwale podążajcie drogą wiary z niezłomną nadzieją w Panu. Na tym polega tajemnica naszego wędrowania! On daje nam odwagę, byśmy szli pod prąd. Słuchajcie dobrze, chłopcy i dziewczęta: iść pod prąd; to robi dobrze sercu, ale potrzebna jest odwaga, żeby iść pod prąd, i On nam daje tę odwagę! Nie ma takich trudności, cierpień, niezrozumienia, których musimy się obawiać, jeśli jesteśmy złączeni  z Bogiem, tak jak latorośle są złączone z krzewem winnym, jeśli nie tracimy przyjaźni z Nim, jeśli robimy Mu coraz więcej miejsca w naszym życiu. A to również i przede wszystkim, kiedy czujemy się ubodzy, słabi, grzeszni, ponieważ Bóg daje siłę naszej słabości, bogactwo naszemu ubóstwu, nawrócenie i przebaczenie naszego grzechu. Pan jest bardzo miłosierny: zawsze nam wybacza, jeśli do Niego idziemy. Ufajmy w działanie Boga! Z Nim możemy robić rzeczy wielkie; da nam zaznać radości z tego, że jesteśmy Jego uczniami, Jego świadkami.  Stawiajcie na wielkie ideały, na wielkie rzeczy. My, chrześcijanie, nie zostaliśmy wybrani przez Pana do małych rzeczy, idźcie wciąż dalej, w stronę rzeczy wielkich. Młodzi, poświęćcie swoje życie wielkim ideałom!

Nowość Boga, cierpienie w życiu, trwanie w Panu. Drodzy przyjaciele, otwórzmy na oścież drzwi naszego życia na nowość Boga, który nam daje Ducha Świętego, aby nas przemienił, sprawił, że będziemy silni w cierpieniu, umocnił naszą jedność z Panem, nasze trwanie w Nim: oto prawdziwa radość! Amen.