Gorąco witam każdego z was z okazji złożenia listów uwierzytelniających, które akredytują was jako Ambasadorów Nadzwyczajnych i Pełnomocnych przy Stolicy Apostolskiej w imieniu waszych krajów: Uzbekistanu, Mołdawii, Bahrajnu, Sri Lanki, Pakistanu, Liberii, Tajlandii, Lesotho, Republiki Południowej Afryki, Fidżi, Mikronezji, Łotwy i Finlandii. Proszę o przekazanie moich pełnych szacunku pozdrowień Głowom waszych Państw, wraz z zapewnieniem o moich modlitwach za nich i za waszych współobywateli.

Szczególnie cieszę się, że mogę spotkać się z wami na początku mojego pontyfikatu i w tym Jubileuszowym Roku Nadziei, który zachęca wszystkich, by „odkryć na nowo niezbędną ufność, zarówno w Kościele, jak i w społeczeństwie, w relacjach międzyludzkich, w stosunkach międzynarodowych, w promowaniu godności każdej osoby i w szacunku dla stworzenia” (Franciszek, Spes non confundit, nr 25). Od pierwszych słów, jakie wypowiedziałem jako Biskup Rzymu, chciałem przypomnieć pozdrowienie Zmartwychwstałego Pana Jezusa – „Pokój wam!” (J 20, 19) – i zaprosić wszystkie narody do dążenia do tego, co nazwałem „pokojem nieuzbrojonym i pokojem rozbrajającym” (Urbi et Orbi, 8 maja 2025 r.). Pokój nie jest po prostu brakiem konfliktów, ale „aktywnym, absorbującym darem”, darem, który „buduje się w sercu i zaczynając od serca”; wzywa każdego z nas do porzucenia dumy i ducha odwetu oraz do oparcia się pokusie używania słów jako broni (por. Audiencja dla członków Korpusu Dyplomatycznego akredytowanego przy Stolicy Apostolskiej, 16 maja 2025 r.). Ta wizja pokoju stała się tym bardziej pilna, ponieważ napięcia i fragmentaryzacja geopolityczna nadal pogłębiają się w sposób obciążający narody i wystawiający na ciężką próbę więzi rodziny ludzkiej.

Ponadto nie możemy zapominać, że z powodu tych zmian najbardziej cierpią ludzie ubodzy i marginalizowani. Istotnie, „miarą wielkości społeczeństwa jest sposób, w jaki traktuje ono najbardziej potrzebujących” (Franciszek, Wizyta w społeczności Varginha, 25 lipca 2013 r.). W mojej Adhortacji apostolskiej Dilexi te powtórzyłem to samo przekonanie: nasz świat nie może pozwolić sobie na odwrócenie wzroku od tych, którzy stają się z łatwością niewidoczni w wyniku gwałtownych zmian gospodarczych i technologicznych.

W tym duchu pragnę ponownie podkreślić, że Stolica Apostolska nie będzie biernym obserwatorem głębokich nierówności, niesprawiedliwości i łamania podstawowych praw człowieka w naszej coraz bardziej podzielonej i podatnej na konflikty społeczności ludzkiej i globalnej. Tak naprawdę dyplomacja Stolicy Apostolskiej, ukształtowana przez wartości Ewangelii, nieustannie dąży do służenia dobru ludzkości, przede wszystkim apelując do sumień i pozostając wrażliwą na głosy osób ubogich, znajdujących się we wrażliwych sytuacjach lub zepchniętych na margines społeczeństwa.

Wasza misja dyplomatyczna oraz konstruktywne stosunki między Stolicą Apostolską a waszymi krajami mogą stanowić realną pomoc w rozwiązywaniu tych poważnych problemów. Mam szczególną nadzieję, że nasza współpraca przyczyni się również do odnowienia ducha wielostronnego zaangażowania w momencie, gdy jest to absolutnie konieczne, ożywiając organizacje międzynarodowe powołane do rozwiązywania sporów między krajami. Wierzę, że razem będziemy mogli naświetlić sytuację osób potrzebujących, tych, o których zbyt często się zapomina, i że nasze wspólne zaangażowanie zainspiruje społeczność międzynarodową do położenia fundamentów pod bardziej sprawiedliwy, braterski i pokojowy świat.

Na początku waszej misji w Stolicy Apostolskiej zapewniam was o wsparciu Sekretariatu Stanu. Niech wasza służba przyczyni się do otwarcia nowych drzwi dialogu, sprzyja jedności i przyczynia się do postępu pokoju, którego tak bardzo pragnie rodzina ludzka. Dla was, waszych rodzin i krajów, które reprezentujecie, chętnie przyzywam obfitość błogosławieństwa Bożego.

Dziękuję.